ज़िंदगी एक ख्वाब हैं

____________

 
ज़िंदगी ख्वाब है, ख्वाब में झूठ क्या
और भला सच है क्या
सब सच है
ज़िंदगी ख्वाब है

दिल ने हमसे जो कहा, हमने वैसा ही किया
फिर कभी फ़ुर्सत से सोचेंगे बुरा था या भला
ज़िंदगी ख्वाब है

एक कटरा मैईय का जब, पत्थर के होंठों पर पढ़ा
उसके सीने में भी दिल धड़का ये उसने भी कहा
क्या
ज़िंदगी ख्वाब है

एक प्याली भर के मैने, घाम के मारे दिल को दी
ज़हर ने मारा ज़हर को, मुरड़े में फिर जान आ गई
ज़िंदगी ख्वाब है

गाव दिसू लागले...



सुख आणि दु:ख


____________________

पुन्हा एकदा भटान्नी गुंफलेली आयुषाची बेरिज. जेव्हा जेव्हा आयकतो, गुण गुण तो तेव्हा स्वताः ला स्वतः ची बेरिज करतो.
____________________

भोगले जे दुःख त्याला, सुख म्हणावे लागले
एवढे मी भोगिले की मज हसावे लागले

ठेविले आजन्म डोळे, आपुले मी कोरडे
पण दुजांच्या आसवांनी, मज भिजावे लागले

लोक भेटायास आले, काढत्या पायासवे
अन अखेरी कुशल माझे, मज पुसावे लागले

गवसला नाहीच मजला, चेहरा माझा कधी
मी कशी होते मलाही आठवावे लागले

एकदा केव्हातरी मी वचन कवितेला दिले
राखरांगोळीस माझ्या गुणगुणावे लागले
________________________________

गीतकार :सुरेश भट गायक :आशा भोसले संगीतकार :श्रीधर फडके

गुंतवू नको पुन्हा...


_________________

कवितेचा मर्मबंध (मंगेश पाडगावकर), धुंदमधूर बानढिलकी (श्रीनिवास खळे) आणि दोन अलौकिक आवाजांचे हीरे (आशा भोसले व अरुण दाते)

सर्व सर्व विसरु दे गुंतवू नको पुन्हा
येथ जीव जडविणे हाच होतसे गून्हा

हे धुके, अशी हवा, ही उदासता भरे
सूर सूर मिटुनिया लोपलीत पाखरे
हास हास लाडक्या श्रावणातल्य उन्हा

रात्र रात्र जागुनी वाट पहिली कुणी
मंद होऊनी विरे अन् पहाटचान्दणी,
स्वप्न संपुनी असे ये कठोर वांचना

काय मोर तांबतो मेघ दाटता शिरी ?
भान राधिके नुरे ऐकताच बासरी
बंधनात जन्मतो मुक्तिचा खरेपणा

हाक धुंद ही तुझी अंग अंग वेडिते
होऊनी प्रवाह या बंधनात ओढिते
मी मला अजणता गुंतते आशी पुन्हा

हास हास लाडक्या श्रिवणातल्या उन्हा
धुंद धुंद गंध ये दाटूनी फुलाविना

दोस्ती और एहसान | دوستی اور


_______________________

दोस्ती और एहसान | دوستی اور ئیہسان
_______________________


हम दोस्ती एहसान वफ़ा भूल गये हैं
ہم دوستی ئیہسان وفا بھول گئے ہیں

ज़िंदा तो हैं जीने की अदा भूल गये हैं
جندا تو ہیں جینےکی اَدا بھول گئے ہیں

हम दोस्ती एहसान वफ़ा भूल गये हैं
ہم دوستی ئیہسان وفا بھول گئے ہیں

खुश्बू जो लूटा ती है मसालते है उससी को
کھشبو جو لوٹا تی ہے مسالتےہے اُسسی کو

एहसान का बदला यही मिलता है काली को
ئیہسان کا بدلا یہی ملتا ہے کالی کو

एहसान तो लेते है सिला भूल गये हैं
ئیہسان تو لیتےہے سلا بھول گئے ہیں

हम दोस्ती एहसान वफ़ा भूल गये हैं...
ہم دوستی ئیہسان وفا بھول گئے ہیں

करते है मोहब्बत का और एहसान का सौदा
کیرتےہے موہببت کا اور ئیہسان کا سؤدا

मतलब के लिए करते है ईमान का सौदा
متلب کےلئے کرتےہے ئیمان کا سؤدا

दर्र मौत का और ख़ौफ़-ए-खुदा भूल गये हैं
درر موت کا اور خؤف - ئی - کھدا بھول گئے ہیں

हम दोस्ती एहसान वफ़ा भूल गये हैं...
ہم دوستی ئیہسان وفا بھول گئے ہیں

अब मों के घर पेर कोई पठार नही होता
اَب موںکےگھر پیر کوئی پٹھار نہی ھوتا

अब कोई भजी क़ुरबान किसी पेर नही होता
اَب کوئی بھجی کربان کسی پیر نہی ھوتا

यूँ भटके है मंज़िल का वफ़ा भूल गये हैं...
یوںبھٹکےہے منزل کا وفا بھول گئے ہیں
_________________

रंग माझा वेगळा !


________________________


रंगुनी रंगांत सार्या रंग माझा वेगळा !
गुंतुनी गुंत्यात सार्या पाय माझा मोकळा !
कोण जाणे कोठुनी ह्या सावल्या आल्या पुढे;

मी असा की लागती ह्या सावल्यांच्याही झळा !
राहती माझ्यासवे ही आसवे गीतांपरी;

हे कशाचे दुःख ज्याला लागला माझा लळा!
कोणत्या काळी कळेना मी जगाया लागलो,

अन् कुठे आयुष्य गेले कापुनी माझा गळा ?
सांगती 'तात्पर्य' माझे सारख्या खोट्या दिशा :

'चालणार पांगळा अन् पाहणारा आंधळा !'
माणसांच्या मध्यरात्री हिंडणारा सूर्य मी :

माझियासाठी न माझा पेटण्याचा सोहळा !

मैं चाहता भी यही था...


_______________________

मैं चाहता भी यही था वो बेवफा निकले
میںچاہتا بھی یہی تھا وہ بیوپھا نکلی

उससे समझने का कोई तो सिलसिला निकले
اُسسےسمجھنےکا کوئی تو سلسلا نکلی

किताब-ए-माज़ी के पन्ने उलट के देख ज़रा
کتاب - ئی - ماجی کےپننےاُلٹ کےدیکھ
جرا

ना जाने कौनसा पन्ना मुड़ा हुआ निकले
نا جانےکؤنسا صفحہ مڑا ہوا نکلی

किताब-ए-माज़ी के कौनसा उलट के देख ज़रा
کتاب - ئی - ماجی کےکؤنسا اُلٹ
کےدیکھ جرا

ना जाने कौन सा सफ़हा मुड़ा हुआ निकले
نا جانےکون سا سفہا مڑا ہوا نکلی

जो देखने मे बोहोट ही करीब लगता है
جو دیکھنے میں بوہوٹ ھی قریب لگتا ہے

उस के बारे मे सोचु तो फासला निकले
اُس کےبارےمیں سوچ تو پھاسلا نکلی

मैं चाहता भी यही था वो बेवफा निकले
میںچاہتا بھی یہی تھا وہ بیوپھا نکلی

उससे समझने का कोई तो सिलसिला निकले
اُسسےسمجھنےکا کوئی تو سلسلا نکلی
__________________

शायर : वासिम बरेलवी
شیار : واسم بریلوی
मौसिकार : जगजीत सिंह
موسیکار : جگجیت سنگھ
फनकार : जगजीत सिंह
فنکار : جگجیت سنگھ

चार होत्या पक्षिणी त्या



_________________

चार होत्या पक्षिणी त्या रात्र होती वादळी
चार कंठी बांधलेली एक होती साखळी

दोन होत्या त्यात हंसी राजहंसी एक ती
आणि एकीला कळेना जात माझी कोणती

शुभ्र पंखांतून त्यांच्या वीज होती साठली
ना कळे एकीस की माझी लियाकत कोठली

तोडुनी आंधी तुफाने चालल्या, ती चालली
तीन होत्या दीपमाला एक होती सावली

बाण आला तो कोठुन जायबंदी हो गळा
सावलीला जाण आली जात माझी कोकिळा

कोकिळेने काय केले ? गीत झाडांना दिले
आणि मातीचे नभाशी एक नाते सांधले

मी सुरांच्या अत्तराने रात्र सारी शिंपली
साधनेवर वेदनेवर रागदारी ओतली

ती म्हणाली, एकटी मी राहिले तर राहिले
या स्वरांचे सूर्य झाले, यात सारे पावलेहोती
_____________

नाटक : वीज म्हणाली धरतीला (१९७०)
गीत : वि. वा. शिरवाडकर
संगीत : पं. वसंतराव देशपांडे
स्वर : फैयाज