My Amphitheatré

Many times I do get confused as to which would (or could) be the language more comfortable to ‘very’ individual, first in a ‘country-wise’ way followed by across the border and beyond. In may ways I am in a ‘limited’ frame, whether by region, country or beyond. So I decided to use (in this particular context) in a common ‘international’ language in a desi style the emphasis is on local word called ‘hinglish’.

In my ‘half’ the life, beginning from the tender age of 6, music, and more particularly towards the ‘hindustaani thaaT’, I was more accustomed in a mid and north Indian environment. I was certainly to see, watch, hear as well ‘take signature’ of various Ustaad’, Begum’ and Pandit’ such as Pandit Bhimsen Joshi, Pandit Jasraaj, Pandit Vishwamohan Bhat, Pandit Mallikarjoon Mansoor, Ustaad Nijamuddin (tablaa), Begum Parvin Sultaan and any others. And yet, there are many others who are in my collections, I have not been so lucky to meet or see ‘face-to-face’ with several such. One of such is Pandit Ajay Pohankar. I have watched, heard in several Cds, concerts such as Sawai Gandharv in Pune and Kesarbai Kerkar in Goa. But ‘not’ in a ‘closer’ “feelings” of meeting face-to-face. Several times in the recent t.v. channels, I did watch him in the ‘Saa Re Ga Ma Pa’ some months ago. Followed by some selective purchase of CDs too.

I present an additional (amongst many) a Thumri (once again), in an expressive view of one amongst many thumris, by Pandit Ajay Pohankar.

The expressions variates in from forms of love and expressions along with the different change as well feelings in fluctuating seasons connected with ‘loss’ of togetherness, far from reality.

ह्या भावगीता मागे माझ्या काही खास आठवणी...
पुण्याच्या नगरीत माझी पहिली १९९०-१९९१ च्या सुमारास झाली. कोकणाच्या ऐयर-गैर ग्रॅजुयेशन पर्यंत गोव्यात होतो. घराच्या चार चवकठात खुल्या मानाने बोलण्याची संधी जवळ जवळ नसल्यातच जमा. मग, गाणे अयकणे, बघणे हाच एक उपाय होता. पण जेव्हा पुण्यात आलो, पहिली पुणे केम्प मधील हिन्दी शाळेतले मुख्य प्राध्यापक सुधाकर प्रभू काकांकडे रहायचो. इथून आयुषाचे नवीन अ-ब-क-ड चालू झाले. त्या सुमारास, प्रभात रोडला एका झेरॉक्ष च्या दुकानात मल्टिपल प्रिंट करून ठेवलेली कविता मनात टपली. मनात कायमची राहिलेली ही कविता आणि ३ खास लोकांकडून मला असंख्य मानसिक बळ, आधार, चेतना आणि एक नवीन जिध्ह असंख्य पणे वाडली. एक शिक्षक, गुरू बरोबर एक मित्र ह्या नात्याने सुध्हा असंख्य प्रेम त्यांच्याकडून मला मिळाले. प्रा. सुधाकर काका कायम हसमुक असायचे. दुसरे म्हणजेच भैईया वैद्य. त्यावेळेस ते डेक्कन बधील आपटे शाळेचे मुख्य प्राध्यापक होते. भैईया काका कायम म्हणायचे 'आपल्या जिध्हिने पुढे चाल, जग तुझ्या मागे येईल'. पोस्ट ग्रॅजुयेशन करताना तीसरे खास म्हणजेच डॉ. शेजवलकर !!!
आणि आयुषाच्या प्रत्तेक टप्प्यात ती कविता व ते तीन 'मित्र', नसा नसात जिवंत राहीले. बर्‍याच वर्षानंतर जेव्हा ती कविता व त्याचे स्वर/संगीत अयकले की जुन्या आठवणी उजणतात. फेसबुक वर स्टिल इमेज पधतिने रिलीस केली होती. पण पुन्हा एकदा पूर्ण विडियो द्वारे. त्याही बरोबार त्या तीन 'मैत्र' व गुरू प्राध्यापकांना शतः प्रणाम!

______________

 ________________

स्वर : पंडित भीमसेन जोशी

Raag Megh is one of the oldest raags in Indian classical music. Raag Megh belongs to the kafi thath and is associated with the rainy season.

आशा भोसले व अरुण दाते यांनी गुंफलेली एक उत्कृष्ट मराठी भावगीत (किव्हा 'ग़ज़ल' म्हण्यास गयिर नाही)

सर्व सर्व विसरु दे गुंतवू नको पुन्हा
येथ जीव जडविणे हाच होतसे गून्हा

हे धुके, अशी हवा, ही उदासता भरे
सूर सूर मिटुनिया लोपलीत पाखरे
हास हास लाडक्या श्रावणातल्य उन्हा

रात्र रात्र जागुनी वाट पहिली कुणी
मंद होऊनी विरे अन् पहाटचान्दणी,
स्वप्न संपुनी असे ये कठोर वांचना

काय मोर तांबतो मेघ दाटता शिरी ?
भान राधिके नुरे ऐकताच बासरी
बंधनात जन्मतो मुक्तिचा खरेपणा

हाक धुंद ही तुझी अंग अंग वेडिते
होऊनी प्रवाह या बंधनात ओढिते
मी मला अजणता गुंतते आशी पुन्हा

हास हास लाडक्या श्रिवणातल्या उन्हा
धुंद धुंद गंध ये दाटूनी फुलाविना